Sailing around the world

4 juni 2022. Na bijna 3 jaar voorbereiding gooien we in Ketelhaven de lijnen los voor een lange reis met onze Spirit of a Geisha. We hebben ons huis in Zwolle verkocht, 13 dozen met persoonlijke bezittingen bij Joop opgeslagen en onze banen opgezegd. Het grote plaatje; een reis van 5 jaar, rond de wereld als het gaat zoals het bedacht is maar met onderweg genoeg momenten om af te wijken.

Soms heb je van die dingen dit zich in je hoofd nestelen en er maar lastig weer  uit te krijgen zijn. Tijdens onze winterperiode in Roccella Ionica ontstaat het idee dat het misschien best leuk zou zijn om Venetië met eigen boot aan te doen. En dit zaadje gaat maar moeilijk weer uit het hoofd.

Eens in de zoveel tijd stuurt mijn oom een mail over hoe het met hen gaat en hoe het in Nederland is. Het is altijd leuk om weer zijn mail te ontvangen. Zijn meest recente mail opent met een “klaagzang” over het grijze, grauwe en inspiratie loze weer in Nederland. Van veel mensen horen we dat er in Nederland in december en januari weinig zonneschijn geweest is. Dus hierbij wat kleur vanuit zuid Italië.

Kun je na verloop van tijd ook een beetje reismoe worden? Wij denken van wel, al valt het wel erg onder de categorie “welvaartsziekten”. Het is misschien wel te vergelijken met overtraind zijn bij een topsporter. De topsporter traint om steeds beter te worden. Maar van trainen wordt je moe en als je te veel  traint of op een verkeerde manier wordt je alleen maar meer moe van en gaan juist de prestaties achteruit. Als reactie hierop doet de topsporter weer meer trainen want hij zal en moet toch zijn vorige prestatie verbeteren,  met alle gevolgen van dien.

“Is het niet erg warm in de zomer op de Med?”  “Is het in de zomer niet erg druk op de Med in de baaien?”  “Het waait niet of het waait te hard, toch?”

Voor veel boten is de route via Bermuda en de Azoren de weg richting de thuishaven op het Europese vaste land. Zover zijn wij nog niet. Wij zijn op weg naar de middellandse zee, een nieuw hoofdstuk in onze reis.

Ik weet niet precies wat er aan de hand is maar sinds we naar Nassau zijn gevaren om ons voor te bereiden op de langere tochten naar Bermuda en uiteindelijk de Azoren voel ik me geenszins lekker.

De Bahama’s. Voor mij roept dat snel de associatie op met tropische temperaturen, wuivende palmbomen, tropische stranden met een barretje aan de waterkant en een beetje gevoel van luxe.

Als het besluit om niet door het Panama Kanaal te gaan eenmaal genomen is begint er een nieuwe puzzel. De tocht naar de San Blas en Panama heeft ons ver westelijk de Caribische zee in gebracht. Dit is de normale route als je door het Panama Kanaal naar de Pacific wilt. De noordoost passaat brengt je vanzelf die kant op. Omkeren betekend dan dus ook dat je tegen de heersende (noordoostelijke) wind in je route gaat bepalen. Dit houdt in wachten op een gunstige windrichting (welke zelden voor komt)of veel aan de wind zeilen met meestal zo’n windkracht 5 beaufort. Jamaica en Cuba staan nog hoog op ons verlanglijstje dus daar gaan we ons in eerste instantie op richten.

De tocht van Santa Marta, Colombia naar de San Blas zal zo’n 2 dagen duren. Helaas is de windvoorspelling zeer wisselend met over het algemeen weinig wind dus besluiten we samen met de Walkabout om halverwege een tankstop te maken in Carthagena zodat we met zoveel mogelijk dieselvoorraad in de San Blas aankomen.

Een tocht van 48 uur brengt ons in een heel andere wereld. De Zuid-Amerikaanse sfeer, de chaotische oude stad, de torenflats, de hoge bergen op de achtergrond en alle geluiden en geuren overvallen ons de eerste paar dagen maar het is geweldig om in Colombia te zijn.

3 maanden Curaçao geeft een ambivalent gevoel. Langzaam aan kom je een beetje in een dagelijks ritme. Best lekker na een jaar constant reizen. De weg naar de supermarkt 2 keer per week wordt een beetje een gewoonte en je hoeft in de supermarkt niet meer te zoeken naar producten. Dagelijks begint onze dag met een uurtje trainen voordat het te warm wordt gevolgd door ontspannen ontbijten. Na zo’n tijd weet je een beetje waar je het materiaal voor onderhoud kunt krijgen en zijn we bekent bij de Marina.

Tussen 2 supermarkten liggen de Windward Islands van het Caribisch gebied. Als je langer op reis bent draait veel om het beheren van de voorraad eten aan boord. We waren al gewaarschuwd dat boodschappen doen na de Canarische eilanden steeds moeilijker en duurder wordt. Dus slaan we op Gran Canaria voor ongeveer 3 maanden in, denken we! Al gauw blijkt dat die inschatting veel te laag is geweest. Gelukkig stoppen we nog in Suriname waar ze de supermarkt Choi’s hebben. Daar is alles te krijgen alleen zijn de prijzen extreem hoog. Toch maar de voorraad aanvullen en zo gaan we op weg naar het Carieb.

Suriname is het eerste land wat we aan de andere kant van de oceaan aandoen. Onze aankomst bij de monding van de Suriname rivier is midden in de nacht. Om 4 uur ’s morgens laten we in de luwte bij Braamspunt het anker vallen. Na iets meer dan 13 dagen geluid en onrust in de boot is er dan plotseling de rust. De geluiden vanaf het land zijn meteen anders dan dat we gewend zijn en ook de wat vochtige zoetige geur van het oerwoud en de rivier zijn zeer kenmerkend.

In MIndelo heerst een vertrekkers vipe. Bijna alle schepen die hier liggen zijn bezig zich voor te bereiden om de oceaan over te steken. Dagelijks vertrekken er dan ook wel een aantal schepen. Er liggen een groot aantal Nederlandse en Belgische boten. Tussen de voorbereidingen door wordt er nog een gezamenlijk Sinterklaasfeest georganiseerd. De eerste dagen liggen we voor anker in de baai en nemen we nog de tijd om een dag te wandelen op het buur eiland. Er wordt nog veel tijd besteed aan de laatste inkopen en de laatste checks aan de boot. Om het ons iets makkelijker te maken gaan we de laatste 2 dagen de haven in.

Nooit zijn we met de boot verder geweest dan La Rochell. Nooit zijn we met het vliegtuig verder geweest dan de Canarische eilanden. De afgelopen maanden was er dus veel nieuw voor ons. Toch, zolang je nog in Europa bent loopt het allemaal nog wel een beetje zoals je gewend bent. Hoe anders wordt dat op het moment dat je Europa verlaat.

De Canarische eilanden zijn voor ons om verschillende redenen een mijlpaal. In 2004 besloten we op Gran Canaria, uitkijkend over het water, om onze eerste langere tocht van 3 maanden te gaan maken. Als we vele jaren later weer op Gran Canaria zijn (telkens met het vliegtuig) zeggen we tegen elkaar; “Wat zou het gaaf zijn als we hier ooit met onze eigen boot liggen”. En dan is het nu eindelijk zover. We zijn op de Canarische eilanden.

We dachten er 90 uur over te doen. Uit eindelijk zijn we na 98 uur 476 mijl verder en valt het anker in de haven van Porto Santo. 4 dagen en 4 nachten op zee, het is onze langste tocht tot nu toe.

Voor ons was het verschil tussen Frankrijk en Spanje groot. We zijn dan ook erg benieuwd hoe de cultuur shock zal zijn op het moment dat we de 40 mijl van Spanje naar de eerste Portugese haven hebben overbrugd. Al direct bij het binnen varen van Viana do Castello blijkt de Portugese kust echt iets anders te zijn dan de Spaanse Ria’s.

Het verschil tussen reizen en vakantie? Tijdens reizen gaat ook het dagelijks leven gewoon door. Al in onze voorbereidingen zijn we bezig geweest om zo veel mogelijk zelfvoorzienend te zijn. Niet alleen handig maar ook gewoon leuk om te doen en het geeft je meer vrijheid.

Na geland te zijn in A Coruña is het eerst even wachten op de reparatie van het stuurwiel en hebben we een paar dagen nodig om in Spanje te acclimatiseren maar daarna gaan we langzaam aan zuidwaarts, van Ria naar Ria.

De Golf van Biskaje is een berucht vaarwater. Het ligt volledig open naar de Atlantische oceaan en in een zeer korte afstand loopt de diepte van 2500 meter  naar minder dan 200 meter. Dit kan onder de verkeerde omstandigheden huizen hoge golfen geven en dat is niet echt iets waar we op zitten te wachten.